Οι όζοι του Schmorl αποτελούν καταδύσεις του μεσοσπονδυλίου δίσκου μέσα στα σώματα των σπονδύλων μέσω της τελικής σπονδυλικής πλάκας. Είναι συχνότεροι σε εφήβους ηλικίας 14-18 ετών, ιδιαίτερα αθλητικά δραστήριους. Παρατηρούνται στη θωρακική και οσφυική μοίρα της Σπνδυλικής Στήλης. Οφείλουν το όνομά τους στον Christian Georg Schmor, ένα γερμανό παθολόγο ο οποίος τους περιέγραψε για πρώτη φορά το 1927.
Πιστεύεται ότι οι όζοι του Schmorl αναπτύσσονται στο έδαφος μικροτραυματισμών των σπονδύλων, αν και ο μηχανισμός δεν πλήρως κατανοητός. Μια πιο πρόσφατη μελέτη προτείνει πως ο πηκτοειδής πυρήνας ασκεί πίεση στο πιο αδύναμο τμήμα της τελικής πλάκας του σώματος του σπονδύλου. Έτσι σχηματίζεται ρωγμή στη σπογγώδη ουσία των σπονδύλων, διαμέσου της οποίας σιγά- σιγά δημιουργείται κήλη του πηκτοειδούς πυρήνα στη σπογγώδη ουσία του σπονδύλου και δημιουργούνται οι όζοι του Schmorl.
Υπάρχει επίσης μια ισχυρή προδιάθεση κληρονομικότητας οζίδια του schmorl (πάνω από το 70%). Αν και συχνά δεν συνδέονται με άλλες παθήσεις, οι όζοι του Schmorl τείνουν να εμφανίζονται πιο συχνά σε περιπτώσεις παραμόρφωσης της σπονδυλικής στήλης, και ειδικότερα στην νόσο Scheuermann. Η οστεοχονδρίτιδα της σπονδυλικής στήλης (νόσος Scheuermann ή νεανική κύφωση) συνίσταται σε κύφωση της Σπονδυλικής Στήλης λόγω γωνίωσης των σπονδυλικών σωμάτων συνεπεία βλάβης των χόνδρινων αυξητικών ακραίων πλακών των σπονδύλων. Κληρονομείται με αυτοσωμική επικρατή κληρονομικότητα, εμφανίζεται όμως αρχικά κατά την ενηλικίωση και χαρακτηρίζεται από θωρακοοσφυϊκή κύφωση (αυξημένη κύρτωση της ράχης στη θωρακική περιοχή, η οποία αναφέρεται ορισμένες φορές ως «αποστρογγύλωση της πλάτης»). Η επίπτωση είναι περίπου 0,4%, ανεξαρτήτως φύλου.
Οι όζοι του Schmorl αποτελούν συχνά τυχαία ευρήματα στον απεικονιστικό έλεγχο. Ωστόσο, ο Hamanishi et al. μελετώντας 400 ασθενείς με χαμηλή οσφυαλγία και 106 μάρτυρες χωρίς πόνο στην μέση, ανέφερε ότι το 19% των ασθενών με οσφυαλγία είχε όζους του Schmorl, ενώ μόνο το 9% της ομάδας ελέγχου είχαν όζους του Schmorl. Το αποτέλεσμα αυτό υποδεικνύει ότι οι όζοι του Schmorl μπορεί να ευθύνονται για ένα σημαντικό αριθμό οσφυαλγιών.
Γενικά οι όζοι του Schmorl μπορεί να προκαλέσουν οσφυαλγία, αλλά συνήθως, εκτός από δυσκαμψία της κατώτερης ΟΜΣΣ, διαδράμουν ασυμπτωματικά, αν και μπορεί να προδιαθέσουν σε πρώιμες εκφυλιστικές αλλοιώσεις του μεσοσπονδυλίου δίσκου. Ο πόνος γενικά εντοπίζεται στην περιοχή της Θωρακικής και της Οσφυικής ΜΣΣ και ανακουφίζεται με την ανάπαυση και τους χειρισμούς της σπονδυλικής στήλης. Είναι αρκετά έντονος, ώστε παρεμποδίζει τις αθλητικές δραστηριότητες.
Κλινικά παρατηρείται ευαισθησία στην πάσχουσα περιοχή, έντονος σπασμός των παρασπονδυλικών μυών, επιπέδωση της φυσιολογικής οσφυϊκής λόρδωσης και σημαντικός περιορισμός της πρόσθιας κάμψης της ΣΣ.
Σε ορισμένες περιπτώσεις οι όζοι του Schmorl θα επηρεάσουν τόσο πολύ την ποιότητα ζωής των ασθενών που θα απαιτηθεί η χειρουργική αντιμετώπισή τους, είτε με την μορφή της διαδερμικής σπονδυλοπλαστικής είτε με επέμβαση οπίσθιας σπονδυλοδεσίας.
Βιβλιογραφία:
1."Schmorl’s nodes", Kwaku A. Kyere, Khoi D. Than, Anthony C. Wang, Eur Spine J. 2012 Nov; 21(11): 2115–2121.
2."Schmorl's nodes: current pathophysiological, diagnostic, and therapeutic paradigms.", Mattei TA1, Rehman AA.,Neurosurg Rev. 2014 Jan;37(1):39-46.
3."Surgical management of a Schmorl's node in an Airedale Terrier and review of the literature.", Baltzer WI1, Hillebrand L, Smith TJ, Vet Comp Orthop Traumatol. 2012;25(2):167-71.
