Tο Σύνδρομο διατομής του μίσχου της υπόφυσης ή σύνδροµο PSIS (Pituitary stalk interruption syndrome) χαρακτηρίζεται από υποπλασία της αδενοϋπόφυσης, απουσία ή υποπλασία του µίσχου της υπόφυσης και έκτοπη θέση της νευροϋπόφυσης στο επίπεδο του φαιού φύµατος του υποθαλάµου. Οι ασθενείς με διατομή του μίσχου της υπόφυσης συνήθως εμφανίζουν κλινική συμπτωματολογία κατά την πρώτη δεκαετία της ζωής λόγω ανεπάρκειας της Αυξητικής ορμόνης με αποτέλεσμα την επιβράδυνση της ανάπτυξης τους. Η συμπτωματολογία μπορεί να εξελιχθεί σε πολλαπλή ανεπάρκεια υποφυσιακών ορμονών.
Σύμφωνα µε την θεωρεία του τραυµατισµού, διατοµή του µίσχου µπορεί να επέλθει σε άτοµα που γεννιούνται µε ισχιακή προβολή. Η διατοµή του µίσχου οδηγεί σε ισχαιµική νέκρωση του αδένα της υπόφυσης και φλεβικό έµφρακτο της εγγύς µοίρας του µίσχου της υπόφυσης. Σε δεύτερο χρόνο το κολόβωµα του µίσχου αναγεννάτε και αναπτύσσεται έκτοπος οπίσθιος λοβός στο επίπεδο του φαιού φύµατος του υποθαλάµου. Σύµφωνα µε την θεωρεία της υποξαιµίας, ισχαιµίας, η περιγεννητική ασφυξία µπορεί να οδηγήσει σε διαταραχή της µικροκυκλοφορίας και έµφρακτο του µίσχου. Σύµφωνα µε την θεωρεία της συγγενούς ανωµαλίας, το σύνδροµο PSIS θεωρείται συγγενής ανωµαλία η οποία µπορεί να συνοδεύεται από συγγενείς ανωµαλίες του εγκεφάλου. Από τις τρεις θεωρίες η περισσότερο αποδεκτή είναι η θεωρεία της συγγενούς ανωµαλίας καθώς σύνδροµο PSIS έχει παρατηρηθεί και σε παιδιά χωρίς ιστορικό περιγεννητικού τραυµατισµού ή ασφυξίας.
