Τα ενδοκρανιακά Γερμινώματα, επίσης γνωστά και ως δυσβλαστώματα ή εξωγοναδικά σεμινώματα, είναι ένας τύπος όγκων γεννητικών κυττάρων, που κυρίως εμφανίζονται σε παιδιατρικούς πληθυσμούς. Πιστεύεται ότι προέρχονται από ένα λάθος της εμβρυοανάπτυξης, όταν ορισμένα αρχέγονα γεννητικά κύτταρα αποτυγχάνουν να μεταναστεύσουν σωστά. Έχουν την τάση να εντοπίζονται στη μέση γραμμή, κυρίως στην περιοχή της επίφυσης (κωνάριο) ή σπανιότερα στο έδαφος της τρίτης κοιλίας (υπερεφιππιακή εντόπιση).
Τα Γερμινώματα είναι όγκοι των νεαρών ασθενών, με αιχμή εμφάνισης των 10-12 ετών (90% των ασθενών είναι ηλικίας μικρότερης 20 κατά τη στιγμή της διάγνωσης). Αντιπροσωπεύουν το 3-5% των παιδιατρικών ενδοκρανιακών όγκων, αλλά μόνο 0.4-1% των ενδοκρανιακών όγκων σε ενήλικες.
Είναι ο πιο κοινός όγκος της επίφυσης καθώς αντιπροσωπεύουν περίπου το 50% όλων των όγκων που εντοπίζονται στην περιοχή αυτή. Ως αναφορά την αναλογία των δύο φύλων είναι ενδιαφέρον η διαφορετική αναλογία σε σχέση με την εντόπισή τους. Στην επίφυση υπάρχει έντονη ανδρική υπεροχή, με αναλογία ανδρών-γυναικών 10:1, ενώ υπερεφιππιακά, είναι ελαφρώς πιο συχνά στις γυναίκες με αναλογία ανδρών-γυναικών 1:1.3. Συνολικά, λόγω του ότι η εντόπισή τους στην επίφυση είναι πιο κοινή,τα Γερμινώματα εμφανίζονται συχνότερα στους άντρες.
Η κλινική τους παρουσίαση εξαρτάται από την εντόπισή τους: στην επίφυση εκδηλώνονται με αποφρακτικό υδροκέφαλο και σύνδρομο Parinaud, ενώ υπερεφιππιακά εκδηλώνονται με άποιο διαβήτη (το πιο συνηθισμένο), υπολειτουργία της υπόφυσης, συμπίεση οπτικού χιάσματος ή σημάδια ενδοκρανιακής υπέρτασης.
Ο στυλοβάτης της θεραπείας παραμένει η ακτινοθεραπεία η οποία προσφέρει μακροπρόθεσμη θεραπεία σε ποσοστό 79-90%. Συνολικά, η πρόγνωση είναι καλή, με επιβίωση πάνω από 90% στην πενταετία υπό χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία.
